californie

Rustdag in het plaatsje Monterey. Op het programma vandaag een boottocht om de bultrug walvis te gaan spotten. In de baai van Monterey is namelijk een gigantische canyon onder de waterspiegel waardoor het zeeleven welig tiert. Dit zou een ideale plek zijn om walvissen en zelfs orka’s te spotten.

We beginnen de dag rustig en verkennen het plaatsje Monterey. Hier 2 pieren, één commerciële en één voor de vissersbedrijven. Op beide pieren is het gezellig vertoeven en alle mogelijke soorten zeehonden (verzamelnaam want ik ken al de benamingen niet) kruipen hier op de staketsels van de pier. Ook Pelikanen, watervogels, meeuwen zijn hier weer in massa aanwezig.

In het oude stadje Monterey, waar vroeger een gigantische industrie in sardienen was gevestigd, zijn de oude gebouwen zoveel mogelijk bewaard gebleven en nu vervangen door winkeltjes en restaurants. Er is hier ook een enorm aquarium dat zeker een bezoek waard is. Wij kiezen echter voor het echte zeeleven en gaan de baai in met een boot.

Omstreeks 14:00 uur vertrekt onze boot. Bij het vertrek is er een kerel op de pier vis aan het kuisen. Die man wordt werkelijk belaagd door Pelikanen en meeuwen die onderling een gevecht voeren om de stukjes afval te veroveren. Hoe die pelikanen eten is ook bijzonder. Die pakken hele grote stukken en je ziet dan die stukken in hun keel blijven zitten. Ze vliegen weg, komen terug en dat stuk zit nog steeds in de keel. Lijkt allemaal niet zo gezond in onze ogen..

We vertrekken met de boot en wat een trip is dit. We hebben reeds meerdere boottrips gedaan om allerlei dieren te spotten maar deze is toch wel heel mooi.
We spotten in totaal een 40-tal walvissen. Soms heel kort bij en soms wat verder. We zien ze regelmatig een jump maken. Geweldig om zo’n kolossaal beest uit het water te zien komen en daarna te zien splashen.

Als klap op de vuurpijl zien we nog een mega school dolfijnen die een ganse tijd met de boot meezwemmen en rond de boot blijven hangen. Werkelijk uniek, overal waar je kijkt zie je dolfijnen springen. Fantastisch schouwspel. Volgens de gids zijn ze met 1300 a 1400. We kunnen dit alleen maar bij benadering bevestigen.

We genieten nog van een mooie sunset op de boot en laten ons ’s avonds op de pier nog eens gaan in “The old Fisherman grotto”. Heerlijk eten en goede wijn.

Daarna naar ons stekje “The stage coach lodge’.

Morgen naar San Francisco , hereniging met ons Lore, en dan naar huis. Einde van een mooie reis waarbij we de eerste maal het Amerikaanse continent hebben aangedaan. Het was zeker de moeite, maar Amerikanen hebben toch wel zo hun bijzonderheden.

foto’s: http://fotosamerika.antkade.be/#!home

De Highway 1, dit moet één van de hoogtepunten worden van onze reis. We hebben vandaag echter pech. Het is een druilerige dag met laaghangende wolken, nevel en mist.

Het vertrek is nog redelijk OK, maar naarmate we het mooiste stuk van de 1 naderen wordt de toestand zo slecht dat je op sommige momenten maar enkele meters ver kan zien.
We zijn ervan overtuigd dat dit een prachtige weg is, met fenomenale zichten, maar in de mist kunnen we enkel “genieten” van de vele bochten in de weg.

We passeren de Elephant seal beacht bij St Simeon waar we in de regen de zeeolifanten in het water en op het strand bezig zien. Sommige van die beesten zijn gigantisch groot. Op een beschutte plek liggen er wel een dertigtal op en naast elkaar. Ze lijken dood te zijn maar af en toe beweegt en “knort” er eentje, Op dit beveiligde strand liggen er massa’s van die beesten die best wel grappig zijn om gade te slaan. Sommigen zijn duidelijk aan het spelen, anderen zijn bezig om zich te laten gelden. Heel grappig is wanneer er zo eentje zich op de buik krabt of zich onder graaft met zand.

Verder door het grauwe weer richting Monterey en onderweg stoppen we nog bij de Mc Way fall. Een waterval die uitmond op het strand. Het moet hier in zonlicht betoverend mooi zijn maar dit is vandaag niet voor ons weggelegd. Bij de Bixby bridge is het ondertussen redelijk opgeklaart en kunnen we deze brug toch nog in redelijke lichtomstandigheden aanschouwen. De brug ligt hier al van in 1932 en is een symbool van de Highway 1 en één van de meest gefotografeerde bruggen ter wereld.

Voor we naar onze slaapplaats in Monterey rijden passeren we Carmel, plaatsje gekend omdat Clint Eastwood hier jarenlang burgemeester was en een hotel heeft. We rijden hier de bekende 17 miles drive. Ondertussen is het sunset en we kunnen nog net genieten van de prachtige omgeving alhier.

foto’s: http://fotosamerika.antkade.be/#!home

Tijd om een rustdag in te bouwen. Bij het ontwaken zien we nog eens een stralende zon en we nemen een ochtendlijke duik in de pool en genieten van de Hottube. Nu het stadje Santa Barbara binnen en in het centrum nemen we bij Peet’s kofiiebar een simpel ontbijt. In de binnentuin is het heerlijk zitten. Santa Barbara is een Spaans aandoend stadje, heel gezellig en moot opgebouwd, enkel laagbouw.

We zetten onze verkenningstocht verder en gaan de pier op, die ze hier in elke zichzelf respecterende badstad hebben. Dit is een gezellige pier met enkele mooie horecazaken. Geen toestanden zoals op de Santa Monicapier in LA.

Een wandeling langs de Beach en de auto in naar de Mission, een missiepost waaraan Santa Barbara zijn naam en ontstaan te danken heeft. Gelegen hoger op een berg waar je een mooi zicht hebt op de city van Santa Barbara. Hier zien we weer een massa mooie en chique woningen van de “happy few”.

’s Avonds gaan we eten op de pier in de Moby Dick. Daarna in het levendige centrum van Santa Barbara, met vele hippe bars, een afsluiter.

Santa Barbara is werkelijk een heel mooi en gezellig stadje waar alles wel heel duur is. Zoals in elke grote Amerikaans stad hier ook weer heel veel daklozen die de vuilbakken napluizen naar iets bruikbaars. Heel contrasterend met het chique karakter van Santa Barbara.

foto’s: http://fotosamerika.antkade.be/#!home

Palm Springs blijkt ’s Avonds een levendige stad. Deze grote woestijnstad zou het beste klimaat van heel Noord Amerika hebben. Hier is het steeds, winter en zomer aangenaam warm. Ook nu is het hier ’s avonds goed. We vinden een restaurantje uitgebaat door een Belg en genaamd: “Pomme Frite”. De Belg spreekt Vlaams met een vreselijk Amerikaans accent. Na het eten nog een toetje in een Mexicaanse bar met Live Music. Heel gezellig.

Richting Pacific Coast nu en hierbij rijden we eerst LA door. Eerst rijden we door Hollywood over de Boulevard. In het begin zien we hier heel wat daklozen die op straat hun eigen huisje hebben gebouwd of ermee rondrijden. Vrij schrijnende tegenstelling tussen de grootsheid van Hollywood en de armen die hier genoodzaakt zijn op straat te overleven.
We rijden nu op goed geluk de steile hellingen van Hollywood op en rijden hier zo door de huizen/villa’s die hier nogal op elkaar gestapeld zijn. Terug naar de Hollywood Boulevard waar een indiaanse minderheid een betoging gepland heeft. We wandelen over de sterren en zien een ontplooide politiemacht op de mountainbike. We zijn iets te vroeg gestopt en geraken te voet niet tot het centrum waar allerlei Hollywoodfiguren de wandelaars vermaken. We passeren hier later wel met de wagen en besluiten hier niet meer te stoppen.

Richting West Sunset boulevard en hier draaien we de Beverly Hills op. We rijden hier tussen de villa’s van mogelijk bekende sterren en komen zo uit op de Mulholland Drive. Deze weg loopt over een heuvelrug en biedt zo schitterende uitzichten op LA en de vallei aan de andere kant van de heuvel. Spijtig genoeg is het weer vandaag niet zo schitterend en is de zichtbaarheid ook iets minder.

Pacific Coast nadert en we komen uit op de Santa Monica pier. ’t Is echt Amerikaans bling bling gedoe met een heuse foor die permanent op de pier is opgesteld. Een massa volk, ook bedelaars en fotomodellen, alsook enkele Pelikanen. Op het strand loopt iedereen gekleed want de temperatuur is niet echt geschikt om in zwemkledij rond te lopen. Spijtig, want dit zou het strand zijn waar meisjes en jongens uitpakken met hun curves.

Noordwaarts, terug richting San Francisco over de bekende Pacific highway 1 met als tussenstop Santa Barbara. Onderweg passeren we Malibu, een mooie kustlijn van zo’n 45 Km die voor een groot deel wordt ingenomen door villa’s en huizen langs de waterkant. Het is hier ook gekend door surfers, maar momenteel zijn de omstandigheden niet zo goed, weinig of geen grote golven.

Het is ondertussen al ferm donker geworden wanneer we Santa Barbara binnen rijden. Het blijkt hier pikdonker en we vinden ons Hotel “Lemon tree” toch vrij makkelijk. Verkennen van het stadje houden we voor morgen bij daglicht en we dineren in het Restaurant van het Hotel “Crocodile”.

foto’s: http://fotosamerika.antkade.be/#!home

Tijd om onze langste rit te beginnen. Er staan een dikke 600 km op het programma. We vertrekken dan ook wat vroeger. Onze aankomstplaats, Palm Springs, ligt in een andere tijdzone waardoor we nog een uurtje winnen.

Voor we Williams verlaten rijden we hier nog eens rond en ook bij daglicht blijkt dit een heel mooi stadje dat echt Route 66 ademt.

We volgen nu een hele tijd de oude Route 66 en komen zo enkele gezellige plaatsjes tegen. Er wordt heel veel moeite gedaan door de bewoners en commercanten om de route 66, die in zijn geheel niet meer bestaat, alsnog in leven te houden.
Het Authentiekste plaatsje op de route is Hackberry. Het is een onooglijke vestiging langs de route waar je zo voorbij bent zonder het gezien te hebben. Maar je vind hier alles wat ook maar van ver of kortbij verwijst naar de route 66. Zowel buiten, binnen als toiletten zijn de moeite om hier te stoppen.

Nadat we de route 66 verlaten rijden we verder door een eindeloze woestijn waar geen einde aan lijkt te komen. Lange rechte banen die je ziet liggen tot ze verdwijnen aan de horizon. We hebben de kilometers geteld en één baan zagen we visueel over een afstand van 16 Km.

Bij het naderen van Palm Springs lijkt de wind enorm toe te nemen. Dan zien we het, hier ligt een gigantisch groot windmolenpark. Hier hebben ze op de juiste plaats windmolens gezet want deze plaats blijkt één groot trekgat te zijn. Hoewel geen storm of ander uitzonderlijk weer, wel warm zomerweer, blaast de wind onze wagen hier bijna de baan af. By the way, de temperatuur onder weg liep op tot een mooie 30 °. Bij aankomst in Palm Spring nog een mooie 26 °, goed voor een plons in het buitenzwembad.

foto’s: http://fotosamerika.antkade.be/#!home

Vandaag is het tijd om de grote put bezichtigen. We vertrekken uit Page en moeten onmiddellijk een omweg nemen want de gewone route is afgesloten. Een tijdje geleden is er een landslide geweest en de Highway 89 is op die plaats volledig vernield. Bijgevolg is er vanaf Page een omleiding voorzien via een parallel lopende weg

Bij het naderen van de grote put zijn er enkele viewpoints waar er, in het verder redelijk platte landschap, al enkele gigantische scheuren zijn waar in normale omstandigheden water doorvloeit. Momenteel staat deze zijtak van de Colorado echter volledig droog

We rijden het park binnen en vernemen nu pas, ons laatste NP, dat we een jaarpas voor 80 $ hadden kunnen kopen en zo alle parken bezoeken. We rijden nu van het ene viewpoint naar het andere. En ja, het is gigantisch groot, echt wel een overweldigende eerste indruk. Ons eerste viewpoint is het Desert viewpoint waar de watchtower staat. Hier hebben we enkele prachtige overzichten over de grote put en zien heel diep beneden de Colorado kabbelen. Het lijkt ver weg en is het ook, want bijna 1,5 kilometer dieper.

Verder naar het bezoekerscentrum en onderweg nog diverse stops met prachtige zichten op de grote put. We hebben een tip van vlaanderen vakantieland meegenomen en gaan op zoek om een fiets te huren. We vinden die ook en met de fiets rijden we over een mooi aangelegd pad dat langs de rand van de Canyon loopt.

Onze fietsen brengen we terug en ondertussen is het tijd om naar het Mather Viewpoint te stappen en daar te wachten op de sunset. Uiteraard heel veel volk hier. W we vragen ons af wat dit in het hoogseizoen moet zijn, maar ondertussen we genieten toch maar weer eens van een unieke zonsondergang over de grote put.

Bij het buitenrijden van het park worden we nog opgehouden door enkele grote reeën die voor een kleine file zorgen. Tijd om naar onze volgende slaapplaats te rijden, Williams. Een klein stadje dat ligt op de oude route 66. Bij het binnenrijden van Williams wanen we ons in Las Vegas. De hele stad is verlicht met kitscherige verlichting. Hier blijken ze nu al hun kerstverlichting geïnstalleerd te hebben en in welke mate!! Werkelijk het hele stadje hangt vol met sfeerverlichting voor Kerstmis. Heel speciaal.

Van de Hotelbediende van Comfort Inn krijgen we een tip voor een goed restaurant, de “Red Raven”. Geweldige tip. Beste avondmaal tot op heden in Amerika.
Dit stadje is één van de gezelligste tot op heden en er loopt hier ’s avonds ook wat volk rond. We sluiten dan ook af in een gezellige bar.

foto’s: http://fotosamerika.antkade.be/#!home

Vandaag rustdag in Page, niets echt gepland. Gisteren bij het binnenrijden van Page was het al opgevallen hoeveel kerken hier naast elkaar staan opgesteld. Vandaag hebben we ze gesteld. Het zijn er in totaal 11, misschien hebben we er nog enkele over het hoofd gezien.

Na een heerlijk ontbijt, het beste tot hiertoe, besluiten we de Antelope Canyon te bezichtigen. Deze Canyon bestaat uit twee delen, de Lower en de Higher Canyon. We besluiten eerst de Lower te bezoeken. Wanneer we willen betalen merken we dat wij nogal zomers gekleed zijn en dat de medebezoekers allemaal voorzien zijn tegen de kou. We besluiten maar rap iets warmers in het hotel te gaan halen.

Een half uurtje later duiken we mee de Canyon in. Dit is een zeer smalle canyon met oranje rode rotsen die heel geleidelijke en afgeronde vormen hebben. Via de smalle opening, zo,n 10 a 20 meter boven de grond waar we staan, valt het licht binnen. Dit geeft mooie kleurschakeringen en schaduwen op de oranjerode rotsen. Onze gids blijkt een oude jeugdkameraad van enkele toeristen in onze groep. Hij moet het nogal ontgelden. De arme jongen wordt constant in het belachelijke getrokken. Wij zweten ons onertussen kapot, de warmere kledij was absoluut niet nodig.

Na de Lower Canyon besluiten we Higher Canyon te laten voor wat het is, want is zowat identiek met een andere lichtinval. In plaats hiervan rijden we naar Antelope Marine Point en schepen we in voor een cruise op het Lake Powell. Lake Powell is een kunstmatig aangelegd meer aan de Colorado en een grote vergaarbak van water voor de ganse regio. Onze Cruise op het meer is meer dan de moeite waard. We varen een zijtak in en die versmald zachtjes aan tot we niet verder kunnen. Ondertussen genieten we van het heldere water en de mooie hoge rotsformaties die de oevers vormen.

De Coloradorivier maakt even voorbij Page een 180° bocht en dit blijkt een heel mooie locatie te zijn. De plaats noemt Horseshoe bend. We pakken dit mee en parkeren onze wagen op de parking. Waar we geen rekening mee gehouden hebben is dat dit een trail van 2.4 Km is heen en terug. De trail verloopt door mul zand en heeft een hellingspercentage om u tegen te zeggen. Het uitzicht is uiteindelijk wel de moeite waar.

Om de daglicht dag af te sluiten genieten we nog even van de zon op het terras van ons hotel. Vanavond gaan we eens en ander steakhouse uitproberen. Voor 8 uur uiteraard.

foto’s: http://fotosamerika.antkade.be/#!home

Bluff is zo rustig dat we ons hier zelfs overslapen. Niet getreuzeld, we rijden snel naar de twinrocks waar we een twinrocks breakfast verorberen. Hierna de wagen in en hop naar het heiligdom van de Navajo indianen, Monument Valley. Het valt al een tijdje op, maar de lokale bevolking hier is duidelijk herkenbaar afstammend van de indianen. We hadden het niet gemerkt maar we weten ondertussen dat we in een nieuwe staat zitten, namelijk Arizon. Dit is de 4de staat die we aandoen na Californië, Nevada en Utah.

Ik wil niet in herhaling vallen, maar onder een stralende hemel zetten we koers naar de beroemde vallei. Eerst nemen we nog even de “Gooseneck” mee. Een viewpoint waar de San Juanrivier enkele korte S-bochten maakt op zijn weg naar de Colorado. Mooie tussenstop en verder naar de monumenten. Je ziet de vallei van ver opdoemen uit de prairie. Enig mooi hoe je zo de vallei binnen komt. De Monuments Valley zelf is geen nationaal park maar een tribal uitgebaat door de Navajo zelf.

In het park zelf rijdt je een 17 mile route over onverhard en passeert zo de diverse rotsmassa’s die stoer en eenzaam staan te pronken in het woestijnlandschap. Weeral een prachtig schouwspel waar je alleen maar kan van genieten.

Na de valley kiezen we (Luc) ervoor even het gebaande pad te verlaten en rijden we kilometerslang over een zandweg. Af en toe zeer mul zand, en de AWD die we hebben is hier zeker geen luxe. Om avondlijke turbulenties te vermijden verlaten we de geplande route en nemen we een chortcut naar de kortst bijzijnde gebaande weg

De weg naar Page loopt door een verlaten landschap, maar is niet minder aangenaam om te doorkruisen. Het is hier echt zalig cruisen en genieten.

In Page checken we in en zijn nog net op tijd om op het terras van het hotel te genieten van de Sunset met een heerlijk glaasje wijn. We hebben hier normaal zicht op het Lake Powell maar gezien de droogte is dit inmiddels zodanig gezakt dat we nog een klein stukje water zien.

’s Avonds naar het steakhouse Buitterfield gelegen naast ons Hotel Best Western Lake View.
Het is hier de Chinese invasie want de lading Chinezen die ze in ons hotel hebben gelost zit hier allemaal te eten. Wanneer die gedaan hebben zitten wij nog alleen in het restaurant. Het is ondertussen al bijna 9 uur en we kunnen niet rap genoegd buiten zijn, want al even voorbij sluitingstijd.

foto’s: http://fotosamerika.antkade.be/#!home